Tot dusver werd er enkel witte wijn geproduceerd onder de noemer ‘Entre-deux-Mers’. Maar er waren producenten uit de regio die hun wijn liever ‘Bordeaux Sec’ labelden: 'dat verkocht beter'. Maar de wind komt nu uit een andere hoek. Plots is het sexier om een Entre-deux-Mers te verkopen dan Bordeaux. En kijk: Entre-deux-Mers wordt nu ook een appellatie voor rood en is trots dat het ‘Bordeaux’ van het etiket kan halen. Die trots heeft te maken met de overtuiging dat deze wijn beter en authentieker wordt.

Ente-deux-Mers beschikt, de heuvel van Saint-Emilion misschien uitgezonderd, over het mooiste welvende landschap van de hele regio Bordeaux. Toch werd er op neergekeken. Dit gebied tussen de twee rivieren Garonne en Dordogne (zo moet je ‘Mers’ interpreteren) was in de ogen van de grote appellante ‘Bordeaux’ maar amper het vermelden waard. Nochtans werden hier na de Graves zowat de interessantste witte wijnen gemaakt van de hele regio. Er werd ook rode wijn gemaakt maar die viel onder de generieke appellatie Bordeaux of Bordeaux Supérieur.

Nu Bordeaux in de hoek zit waar de klappen vallen, staat Entre-deux-Mers op met een aanvraag om onder dezelfde appellatienaam ook rode wijn te kunnen produceren. De INAO-procedure ter goedkeuring van de appellante werd goedgekeurd op 7 februari maar er mag nog tot 7 april beroep aangetekend worden tegen deze goedkeuring. Indien het licht op groen wordt gezet mogen we de eerste rode Entre-deux-Mers verwachten tegen 1 januari 2025.

De mindere wijnen vliegen eruit
Het merkwaardige aan het plan is het reglement dat neergelegd werd. Er heerst een verbod op het gebruik van houtchips en op thermovinificatie. De aanplantdichtheid moet minstens 4.500 wijnstokken per hectare bedragen. Hierdoor komen slechts 5.700 van de 30.000 hectare aangeplante blauwe druiven in aanmerking. Daarbovenop komt ook nog een maximumopbrengst die naargelang het oogstjaar zal variëren tussen de 55 en de 65 hectare.

Dit zijn kwalitatieve criteria die meteen aangeven waarom het met de appellatie Bordeaux de laatste jaren foutloopt: kwaliteit kwam op het tweede plan.

In een eerder gepubliceerd interview van Vino met Wijn-Belg ter plaatse Stéphane Defraine (foto onder) zegt deze laatste dat de problemen van Bordeaux te wijten zijn aan de makelaars: door deze tussenschakel is de band met de consument verwaarlozen gegeven. De ‘négoce’ zorgde voor de verkoop, de producent moest zich zogezegd van niets iets aantrekken. “Ik was de eerste die een bord ‘Vente Directe’ langs de straat heb getimmerd. Mijn buren kwamen me vriendelijk zegde dat zoiets niet hoefde en in feite niet werd gedaan. De investeringen van banken, mutualiteiten en verzekeringsmaatschappijen hebben verder gezorgd voor een ‘dehumanisering’ van Bordeaux. Er is geen contact met de consument, zodat de producenten hier ook niet meer weten wat de consument verwacht van een moderne wijn. Niet verwonderlijk dat die consument keert nu zijn rug toe naar de Bordeaux-wijn die te zwaar is, te technisch, te weinig authentiek met te veel houtsmaak en te weinig fruit en souplesse.”

(lees verder onder de foto)

Arrachage is slechts oplossing op korte termijn
“Het bestuur van de appellations heeft hier ook boter op zijn hoofd. Zij hebben altijd de financiële belangen van de producenten en de makelaars verdedigd maar nooit hun eigenheid en terroir. Het voorstel om 15.000 hectare wijngaarden te vernietigen (in ruil voor overheidssubsidies) is dan ook slechts een oplossing op korte termijn. Ze moet begeleid worden door maatregelen die de kwaliteit en de typiciteit ten goede komen. De consument wil minder maar beter en wil daar ook voor betalen. Indsutriële wijnen zonder karakter moeten weg uit de appellations van Bordeaux. Ze verdienen enkel hun plaats op de markt als Vin de France - dus zonder regio-verwijzing.”