In cijfers van 6 jaar geleden prijkt de witte wijn op amper 6% in de hele Rhône. Vandaag is dat 12%. Praktisch gesproken is dit haast onmogelijk. Zelfs bij een massale aanplant heeft een wijnstok vier jaar nodig om wijn op te leveren. Wat schuilt daarachter? 

Sprak je tien jaar geleden over Rhône-wijn, dan dacht men spontaan aan rood. Want de Rhône dat is Côte-Rôtie, (Crozes-)Hermitage, Saint-Joseph, Vacqueyras, Gigondas, Cairanne en andere Côtes-du-Rhône-Villages, nietwaar? Dat klopt. En dat klopt voor een groot stuk nog steeds, want ook vandaag de dag staat rood nog voor 74% van de totale productie. En dat terwijl de consument almaar minder rood drinkt.

Er is dus een bewuste omschakeling geweest bij de wijnbouwers. Ze zijn meer wit gaan aanplanten. Op het eerste zicht lijkt het alsof ze de natuur daarvoor wat hebben moeten forceren. Maar dat was niet zo.  Ze moesten niet hals over kop Sauvignon en Chardonnay gaan planten, druiven die van nature niet thuishoren in de genoemde appellaties. In de Rhône-vallei van Ampuis tot de monding vinden we echt wel een hele rist autochtone witte druivenrassen zoals Viognier en Marsanne (noordelijke Rhône), naast Rousanne, Clairette, Grenache blanc, Bourboulenc, Muscat, Ugni blanc, Rolle en Picpoul (zuidelijke Rhône). Potentie genoeg. 

Wat ook hielp is het feit dat de regio’s die van oudsher sterk waren in de productie van wit zich bij de wijnbelangenvereniging Inter-Rhône hebben gevoegd. We denken dan aan Luberon en Ventoux: dat krikte de cijfers meteen op.

Sterke punten

Maar is die witte wijn ook lekker? Een leek zou denken van niet. Wel, die leek heeft het verkeerd voor. Om te beginnen zijn er enkele appellaties die altijd al vermaard geweest zijn vanwege hun witte. Helemaal top is Condrieu. Deze appellatie die helemaal in het noorden van de vallei ligt, ter hoogte van Ampuis, maakt exclusieve, meestal houtgelagerde wijnen op basis van Viognier. De klimaatverandering heeft er zelfs voor gezorgd dat de wijn op zijn best is in moeilijke, koelere, wat regenachtige jaren, zoals 2021. 

Saint-Joseph en Hermitage hebben altijd een belangrijke productie van wit gekend. Witte Hermitage, meestal dominant Marsanne, scheert de laatste jaren ongeziene toppen. Ook bij de (iets goedkopere) Crozes-Hermitage en Saint-Jospeh vinden we pareltjes. Maar dan is er ook de appellatie Saint-Péray waar de Marsanne koning. Het is overigens (samen met Die) een appellatie waar ook schuimwijn wordt gemaakt.

Een ander oord dat bekend is om zijn witte wijn is de Luberon, tegenwoordig favoriete vakantiebestemming van veel Belgen. Het feit dat de mistral in deze uitloper van de Ventoux voor de nodige afkoeling zorgt en dat de wijngaarden hier vaak op een hoogte liggen, zorgt voor de nodige frisheid. 

Proeverij

De wijnbouwers van de Rhône onthaalden de Belgische professionals eind mei op een proeverij (zie foto boven) die best verrassend mag genoemd worden. Zo ontdekten we uitstekende witte wijnen uit onverwachte hoek. Noemen we maar de Haut de Gaffin (Propriétés Associés) en Domaine de Longue Toque in de basisappellatie Côtes-du-Rhône (CdR) ; Domaine Boisson in Cairanne ; Domaine Maby in Lirac ; Le Dit du Bastidon uit CdR Villages-Saint-Maurice en Ch. Bois d’Arlène in Vacqueyras.

Bij de verwachte appellaties noemen we graag Domaine de MasLauris (Luberon) en vanzelfsprekend de Condrieu van Guigal en de Hermitage ‘Chante-Alouette’ van Chapoutier.

Lees ook ‘Het beste van de Rhône in uw glas’