De wereld van de wijn zit vol anekdotes en verhalen die de wijnliefhebberij precies zo fascinerend maken. Een daarvan is de oorsprong van de inhoud van 'onze' fles van 75 cl.

In België is het compromis een nationale gewoonte, maar 75 cl is het resultaat van een historische consensus tussen de Fransen en de Engelsen. Om dit te begrijpen, moeten we teruggaan in de geschiedenis tot het einde van de 17e eeuw. In die tijd verkocht Frankrijk, en meer specifiek Bordeaux, de belangrijkste wijnproducent, zijn wijn voornamelijk aan de Engelsen. Het probleem was dat elk land verschillende maten gebruikte (wat vandaag de dag trouwens nog steeds het geval is). In Frankrijk was de eenheidsmaat de litron, of 1 kubieke decimeter, terwijl de Engelsen de gallon gebruikten, zijnde 4,55 liter.

Haal er uw rekenmachine even bij

Zoals vaak het geval is in de zakenwereld, is het aan de verkoper om zich aan te passen aan de klant. Zo zijn de inwoners van Bordeaux de gallon gaan gebruiken, zonder echter hun oorsprong en hun meeteenheid litron, die werd opgelegd na de Franse Revolutie, te verloochenen.

75cl, het gouden wijngetal

De oplossing van het compromis lag erin dat een gallon, of 4,55l, precies overeenkomt met 6 keer 75cl.
Dit is ook de reden waarom kisten wijn een inhoud hebben van 6 of 12 flessen, zeg maar 1 of 2 gallon.
In Bordeaux heeft een vat traditioneel een inhoud van 225 liter. Dit komt overeen met 50 gallon, of 300 flessen van 75cl.

75cl was dus de kleinste gemene deler tussen Bordeauxproductie en -consumptie aan de overkant van het Kanaal.

Maar niet alle flessen zijn 75cl, dat zou te simpel zijn. In Frankrijk zijn er twee varianten: de 62 cl fles, de clavelin, die de kostbare gele Jurawijn bevat, en de château-grillet fles, die maar 70 cl bevat.

Gelukkig zijn er voor wijnliefhebbers zoals wij ook flessen in groot formaat.

En dan is er ook nog de historische 'Belgische' fles gebruikt voor Franse wijn die in België op flessen werd getrokken tot in de jaren '70. Iemand een verklaring waarom deze slechts 72 cl meet?

Tekst: Baudouin Havaux