Mensen hebben persoonlijkheden. Net als wijnen. Op de een of andere manier vinden ze elkaar.

Komt er een groepje van vijf geblondeerde Britse Adele-lookalikes de bar binnen, dan weet ik al genoeg, en ga meteen op zoek naar een fles prosecco (dat terwijl in de kleedkamer van de zangeres zelf naar verluidt altijd een fles rode wijn ‘van de allerbeste kwaliteit’ moet staan, specifiek ‘Italiaans, Frans of Spaans’).

Mannelijke eindvijftigers met lichtblauw overhemd en trui-over-de-schouders: Meursault. Jongens met hipsterbaardjes: grüner veltliner, of Portugees rood. Een groep Amsterdamse, rijkelijk geparfumeerde vrouwen met strakke jurkjes en dikke plakwimpers die foto’s van halfnaakte mannen met elkaar uitwisselen  en over botox praten (‘zo jong mogelijk mee beginnen!’): Marlborough sauvignon blanc. Nonchalant sjiek geklede Parijzenaars: Bordeaux.

Wat zouden mensen denken wanneer ik een wijnbar binnen loop? Hoe zit het met mijn eigen wijnpersoonlijkheid? Lastig. Hoe meer wijnen ik proef hoe moeilijker ik de vraag vind: wat is je favoriete wijn? Wat past bij mij, behalve wijn-ecclecticisme?

Dit weet ik wel: ik heb steeds meer geduld met wijn. Net als mensen worden de meeste wijnen interessanter wanneer je ze een beetje de tijd geeft. Dat mag voor de hand liggen bij rode wijnen met veel tannines zoals Cahors, Bordeaux of Brunello, die alleen met rijping zachter worden. Maar ook bij witte wijnen pleit ik graag voor gestolen tijd.

Laatst kocht ik bij een van mijn favoriete Amsterdamse wijnzaken een Zuid-Afrikaanse chenin blanc. Krap een jaar oud, stuiterde de wijn van opgewekte jeugdigheid mijn glas uit, knisperend vers fruit rolde over mijn tong. Onweerstaanbaar hoor. Maar na één glas was het genoeg: ik hunkerde naar meer bedachtzaamheid.

We leven in een wijntijdperk waarin fruitigheid en jeugdigheid de winkelschappen domineren. Stap een winkel binnen en je ziet wijnen van één, misschien twee jaar oud. Een etiket met ‘2012’ is al reden om even stil te staan. Wijnmakers schuiven hun wijnen, ongetwijfeld om economische redenen, piepjong de markt op richting consumenten die gewend zijn geraakt aan fruitmanden met alcohol.

Heeft het te maken met mijn groeiende proefervaring, mijn levenfase als veertiger? Hoe dan ook, ik wil meer van wijn. Originaliteit, hartigheid, verdieping, gelaagdheid. Ik wil niet alleen meloen en perzik, maar ook kamille of paardebloem proeven. Niet alleen bosaardbeitjes maar ook laurierdrop en bittere chocolade.

De chenin blanc, vergeten in de koelkast, kwam ik een paar dagen later weer tegen. De wijn was behoorlijk opgeknapt: het fruit smaakte rijper. Maar de tweede fles laat ik minstens nog een jaar lekker liggen. (RdL)